Het graf van mijn ouders 2.

Het graf ziet er nu zo uit. de stenen zijn niet meer te zien, moeder natuur heeft de stenen verdrongen en de ongelijkheid met de mantel der liefde bedekt. Als je niet gelovig bent, zoals ik, zou je nog gaan geloven dat God zijn hand uitstrekt en de andere 6 kinderen een draai om de oren geeft, hoe kunnen ze het in hun hoofd halen, om een kind uit te sluiten. Iedereen telt mee liet Magda, mijn oudste zus, opschrijven in de Volkskrant, nu wel weer. Ook te zien is dat niemand dit graf bijhoud. het zegt meer over hun dan over mij. ik denk dat ik er maar eens naar toe ga met een emmertje om het schoon te maken, want wat zegt een bekend spreekwoord, wie zijn neus schendt, schend zijn aangezicht. ik heb nog 4 kerstbollen, ter herinnering aan de legendarische kerstfeesten die we thuis hadden in een tijd dat we nog een familie waren. 

 

Het graf van mijn ouders.

 Ik kon in eerste instantie het graf niet vinden, dus ik stuurde een mail of het wel bestond, aangezien er veel graven geruimd waren. Ik had het zelf de dag erna gevonden. Er stond een dennenboom op te groeien, die naar schatting 2,5 jaar oud moest zijn, aan de voorkant 2 plastic potjes waar ooit een plantje ingezeten moet hebben. Het graf was helemaal groen uitgeslagen, waar je duidelijk kon zien, dat het nooit onderhouden was geweest. Tja het geld van de erfenis was allang in rook opgegaan en dan hoefde het niet meer. 

Ik kreeg gisteren een mail terug met een foto, zoals het ooit moet hebben uitgezien. In de uitgespaarde driehoek waar nu niets meer van te zien is lagen 6 stenen. Een mooie symboliek, die mijn analyse van ons gezin helemaal onderstreept. Ik was nooit een deel van het gezin. Allemaal hardvochtige mensen zonder ook maar een stukje liefde.  Zij zijn natuurlijk allemaal het slachtoffer van een kind dat niet perfect is en als je niet perfect bent hoor je er niet bij. Ik had me afgevraagd, sinds ik weet dat ik een IQ van 130 heb, dus hoogbegaafd ben, of er iemand in het gezin was die dat ook was. Duidelijk niet dus, deze vorm van expressie hoort niet bij een HB mens. Dat is haatzaaier en pure tijdverspilling.

Het graf staat op naam va dhr. C. Crutzen stond er bij met adres in Voerendaal. Zelfs een adreswijziging doorgeven, was nog te omslachtig, men kan geen profijt meer halen uit zo’n graf dus als het 30 september 2029 de rechten verlopen, dan wordt het geruimd. Ik heb ze de adressen doorgegeven die ik nog weet en als die niks van zich laten horen, wat ik denk dat gebeuren zal, of er moet iemand zijn die er bij wil liggen, als men voor die datum komt te overlijden. Mocht ik nog leven, dan kunnen ze mij benaderen. Ik ken geen haatgevoelens jegens mensen. Nogmaals het is de reinste tijdverspilling.  Een ding is zeker, ik kom er niet te liggen. Ik ga naar Buitenveldert. Mijn lichaam gaat naar de wetenschap. Eerst naar de hersenbank en daarna naar de Amuc. De enige hoogbegaafde transgender met Klinefelter moet toch een ongelofelijke waarde zijn lijkt me. Bovendien goed onderhouden eerst vegetariër nu veganist. Bijna geen alcohol. Sinds dat ik met 22 jaar een leverontsteking had. Ontzettend creatief. Een bron van inspiratie dus. 

Begraafplaats Terwinselen.

Ik was even naar de begraafplaats gegaan van Terwinselen, om te kijken of ik nog wat informatie vond over o.a. de familie Keijbets die in mijn stamboom voorkomen, omdat ze nazaten zijn van een vrouwelijk lid van de familie Delahaye. Dus in principe familie van mij zijn, immers mijn moeder is een Delahaye. De Winselerhof was ooit in bezit van een Delahaye. De jongste dochter trouwde met een Keijbets en die nam de boerderij over. Het graf er naast is van en Delahaye en de aan de achterkant ook. Of dat toeval is weet ik niet. Ik had wat weinig tijd, ik moest nog naar Kerkrade. Achter in de hoek ontdekte ik een muur met grafstenen, waaronder een van Henk Lauvenberg. Henk was een klasgenoot van mij op de lagere school. Dat komt dan wel even binnen. Na de reünie die ik in 2006 georganiseerd had, kwam ik hem regelmatig met zijn hond tegen in Heerlen waar hij woonde. Inderdaad kwam ik heb al heel lang niet meer tegen en ik vroeg me af waar hij gebleven was. Dat werd nu in een keer duidelijk. 24-12-1950 - 24-5-2018 staat op zijn tegel. Dus mijn jaargang. Van Aggie Camps, was er ook een tegel. Ook haar heb ik goed gekend, ze woonde in de Maarstraat, vaak met haar gespeeld en met al die andere kinderen die er nu niet meer zijn. Als je zo langs die graven loopt, schieten je de herinneringen binnen van al die mensen tantes ooms bekenden die er niet meer zijn, maar waar je mee gelachen en gehuild hebt. Een wirwar van gedachten. Ik moet nog eens met mijn grote camera langs gaan, misschien vandaag al. Wat me vooral bij blijft is de rust van dit kerkhof. Waar de graven in een blakerende zon er mooi bijliggen.

Ik kom er nooit te liggen, mijn stoffelijke resten worden bijgezet in Buitenveldert in Amsterdam, omdat ik mijn lichaam ter beschikking heb gesteld aan de wetenschap. Dat gaat als je zoals ik een afwijkend genenpatroon hebt. XyXXy.